Θέλω μια χώρα
Το πρώτο έργο που παρουσίασε η ομάδα μας ήταν το «Θέλω μια Χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη, το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά στις Βρυξέλλες, στις 22, 23 και 24 Ιουνίου 2018 στη σκηνή του θεάτρου de Lijsterbes.
Η παράσταση είχε επιλεγεί να συμμετάσχει στο 8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ιεράπετρας, ανάμεσα σε 30 υποψηφιότητες. Τεχνικές δυσκολίες δε μας επέτρεψαν τελικά να παρευρεθούμε στο Φεστιβάλ.
Τι κοινό έχουν ένας γυμναστής, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κι ένας κομμουνιστής υδραυλικός;
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς ταξιδεύοντας με μια σχεδία;
Και τελικά, πώς μπορεί να μοιάζει μια νέα χώρα..;
Έντεκα άνθρωποι με διαφορετικές πορείες, σκέψεις και όνειρα θα ξεκινήσουν μαζί ένα ταξίδι προς έναν άγνωστο φαινομενικά προορισμό αποκαλύπτοντας στην πορεία τους φόβους και τις αγωνίες τους, αλλά και ενώνοντας τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Πόσο μακριά θα φτάσουν τελικά;
Συντελεστές
Σκηνοθεσία:
Χρύσα Μπαλτζάκη, Κυπριανός Μουτεβελής
Σκηνογραφία/κοστούμια/μακιγιάζ:
Κυπριανός Μουτεβελής
Έπαιξαν:
Χρήστος Αϊβαλιώτης, Έφη Θεοδωρίδου, Βίκυ Καρκάνη, Ιουλία Κωνσταντίνου, Κυπριανός Μουτεβελής , Μάριος Παπανδρέου, Φαίη Παπαντωνίου, Ελίνα Παπουτσή, Πάνος Σταμούλης και τα παιδιά Ιάσων και Νεφέλη Μουτεβελή.
Χορός: Lidia & Diego, Sylwia Goszczynska
Τραγούδι: Κορίνα Hamilton-Fowle, Πάνος Σταμούλης
Ήχος: Αλέξανδρος Ζερβάκης
Υπεύθυνες σκηνής: Βάσια Νούλη, Μαρία Παπούλια
Box office: Σπύρος Μυλωνάς
Graphic Design: Ελίνα Παπουτσή
Πληροφορίες
Σημείωμα του συγγραφέα:
“Από την πρώτη στιγμή σύλληψης του έργου είχα στο μυαλό μου πως η φωνή θα έπρεπε να ήταν πληθυντική. Η πιο αρχετυπική πληθυντική φωνή είναι αυτής του χορού του αρχαίου δράματος. Στο «Θέλω Μια Χώρα» δεν υπάρχει άλλος κεντρικός χαρακτήρας πέρα από αυτή την ομάδα ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν μια καινούργια πατρίδα για να ζήσουν με αξιοπρέπεια τη ζωή τους. Ο χορός αν θυμηθούμε το αρχαίο δράμα είτε παρακολουθεί τη μοίρα των πρωταγωνιστών και τη δράση τους, είτε αποφασίζει για τη μοίρα αυτή. Συνήθως παθητικότητα και ενεργητικότητα συνυπάρχουν στις πράξεις και τα λόγια του. Ο χορός κλαίει αλλά και καταριέται, υποστηρίζει αλλά και καταρρακώνει. Και στο δικό μου έργο οι μονάδες είναι πομποί και δέκτες που αποδίδουν δραματικά μια αίσθηση η οποία συμπεριλαμβάνει το χαώδες παρόν μας. Ίσως η διαφορά με το αρχαίο χορό είναι πως η παράξενη παρέα του «Θέλω μια Χώρα» αποτελείται από γοητευτικές εγωιστικές ατομικότητες που, ελλείψει πρωταγωνιστών-ηγετών, το έδαφος κάτω από τα πόδια τους γίνεται ακόμα πιο ασταθές, αβέβαιο και απελευθερωτικό.”
Σημείωμα των σκηνοθετών:
Είμαστε πολύ περήφανοι για την επιλογή του συγκεκριμένου έργου ως πρώτο ανέβασμα της ομάδας μας. Στη δική μας εκδοχή του "Θέλω μια χώρα", πέρα από την ετερόκλητη ομάδα των ηρώων που πάνω σε μια σχεδία ψάχνουν (άραγε;) απεγνωσμένα για μια νέα χώρα, υπάρχει ένας ακόμη πρωταγωνιστής: είναι αυτή η ίδια η χώρα, που προσωποποιείται και συμβολίζεται ποικιλοτρόπως... Είναι η χώρα-Ελλάδα, που διηγείται την ιστορία της και μπροστά στα μάτια μας καταρρέει... Είναι η χώρα - όποια κι αν είναι αυτή - που μας κρατάει δεμένους κοντά της... Που ξεγλιστράει και φεύγει... Που μας συνθλίβει στα γρανάζια της... Και τελικά είναι η ιδανική, η ονειρεμένη χώρα, που παρουσιάζεται υπέρλαμπρη, μαγευτική και σκορπάει την ελπίδα για ένα παραμυθένιο αύριο... Μήπως είναι ουτοπική αυτή η ελπίδα; Τελικά, ίσως λίγη σημασία να έχει… Άλλωστε, όπως αναφωνεί ένας από τους ήρωες του έργου "Οι ελπίδες, ακόμη και ψεύτικες, κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους."
Μέρος των εσόδων της παράστασης διατέθηκε στη φιλανθρωπική οργάνωση Πάνος και Χρυσηίδα – Βοήθεια στα παιδιά (https://www.panosandcressida4life.org/)